Rozwój człowieka w jego wymiarze duchowym jest składową wielu czynników. W pierwszych latach rozwoju znaczenie mają przede wszystkim „nauki” pobierane w domu.
Dziecko obserwuje swoje najbliższe otoczenie, staje się również uczestnikiem wielu zdarzeń. Zdarzenia te niejako zmuszają dziecko do przyjęcia określonej postawy. Tak kształtują się pierwsze role społeczne. To, jak one wyglądają, z jakich „składowych” zostają utkane – zależy od rodziców bądź opiekunów. Ich zadaniem jest nie tyle wpajać dziecku własne mądrości, co w pokorze swego życiowego doświadczenia pozwolić dziecku przebyć drogę własnych sukcesów i porażek. Zadaniem rodzica jest BYĆ i przewidywać, reagować w sytuacji zagrożenia, wskazywać, pokazywać, zachęcać – nie zaś nakazywać, zakazywać, zamykać w kręgu własnych doświadczeń. Rodzic w swej dojrzałości musi być świadomy tego, że doświadczenie jego dziecka może być zupełnie inne od jego doświadczenia. Ponadto – doświadczenie dziecka może być dla rodzica lekcją.